Z szuflady po nagrodę

   Do udziału w konkursie namówiła panią Renatę koleżanka z pracy, która przeczytała ogłoszenie w „Gazecie policyjnej”. Sama nie odważyłbym się wysłać swoich wierszy. Nie lubię szumu wokół własnej osoby – mówiła skromnie laureatka. Konkurs skierowany był do pracowników policji. Łącznie zgłoszono 144 utwory. Cztery z nich były autorstwa pani Reanty. Drugie miejsce przyniósł jej wiersz zatytułowany „Cerowanka”, którego publikujemy poniżej.
    Pani Renata mieszka w Adamowicach. Jest absolwentką Zespołu Szkół Ekonomiczno-Usługowych. W rybnickiej policji pracuje od 18 lat. Obecnie pełni funkcję inspektora wydziału kadr i szkoleń. Pierwsze kroki w dziedzinie poezji stawiała będąc uczennicą szkoły podstawowej. Wtedy najczęściej pisałam rymowanki do pamiętników – mówi o sobie. Z biegiem lat jej szuflada wypełniała się wierszami, które nigdy nie ujrzałyby światła dziennego, gdyby nie jedna z koleżanek pani Renaty. Bez wiedzy autorki wysłała kilka jej utworów na konkurs zorganizowany w 1997 przez Teatr Ziemi Rybnickiej pt. „Jesienna zawierucha”. Poezja pani Renaty została dostrzeżona i doceniona – poetka z Adamowiec zajęła trzecie miejsce. Później wiersze pracownicy rybnickiej policji publikowane były w „Almanachu” wydanym przez Robotnicze Stowarzyszenie Twórców Kultury w Jastrzębiu Zdroju. Tematyka moich wierszy jest różna. Wiele z nich opowiada o Śląsku, jego tradycji, ludziach tu mieszkających. Piszę też wiersze sentymentalne, romantyczne. Niektóre z nich to wiersze białe, w nich najlepiej zawieram swe przemyślenia. Innym razem bywa tak, że rymy same mi się cisną i wtedy powstaje wiersz rymowany – opowiadała pani Renata o swojej twórczości.
    Pani Renata była jedyną osobą spoza Warszawy, która znalazła się w gronie laureatów. Pozostałe miejsca (I, III, IV i V) zajęli bowiem pracownicy Komendy Głównej i Stołecznej. Jestem dumna nie tylko z wyróżnienia. Cieszy mnie także i to, że Rybnik został dostrzeżony – mówiła laureatka. Uroczystość rozdania nagród odbyła się w Poznaniu w ramach inauguracji Roku Kultury w Policji. Za swój wiersz pani Renata otrzymała srebrne pióro i tomik poezji Bolesława Leśmiana.

CEROWANKA

Siadam w kącie
biorę
swoją potarganą miłość
w dłonie
spróbuję ją połatać

Na środku materiał
jeszcze kolorami płonie
ale po bokach
szary, podarty
ledwo co go dotykam
pruje się
nic nie warty
Ciągną się nitki smutku
przeplatane nitkami tęsknoty
chyba go trzeba wyrzucić
tyle tu przy nim roboty

Tu mała dziurka
łzą wypalona
tu duże dziury rozpaczy

po co łatać
chybam szalona

a może warto zobaczyć

Biorę duże nożyce
odcinam to co przedarte
może jeszcze zdążę
podłatać to mniej przetarte

Wzięłam igłę przeszłości
nawlokłam nicią wspomnienia
pozszywam to Płótno Miłości
przywrócę go do istnienia