Robaki i pieczeń z psa

Jacek Piecha, Tomek Piecha, Marek Kaczyński i Wojciech Misiurski wyruszyli w 7-tygodniową podróż po Azji, podczas której poznają kulturę i smaki odwiedzanych miejsc. Zapraszamy do lektury drugiej korespodencji, tym razem z Pekinu, którą specjalnie dla nas przygotował Jacek Piecha.

 

> Czytaj pierwszą relację o smakach Rosji.

 

---

 

Wielki Mur Chiński.

11 lipca o godzinie 2:25 nad ranem wylądowaliśmy w Pekinie. Lot liniami Siberian Airlines był dla nas niesamowitym przeżyciem. Pierwszy raz lecieliśmy naprawdę starym, wysłużonym Tupolevem 154. Trudno mówić o strachu, ale każdy z nas żywił pewne obawy dotyczące pomyślnego lądowania w stolicy Państwa Środka. Pekin o tej porze roku jest niezwykle zachmurzony - panuje tu w istocie bardzo gorące, ale też i deszczowe lato. Dlatego też do lądowania podchodziliśmy kilkukrotnie. Koniec końców udało się! Stanęliśmy na chińskiej ziemi - tu zaczynało się spotkanie z zupełnie inną, nieznaną nam wcześniej kulturą.

 

Tomek Piecha przed Bramą Niebiańskiego Spokoju.

Pierwszym szokiem jaki przeżyliśmy było lotnisko. Nowy terminal, przygotowany specjalnie z myślą o zbliżających się Igrzyskach Olimpijskich, zapierał dech w piersiach. Żadne lotnisko europejskie czy amerykańskie nie może pochwalić się taka nowoczesnością... a największe lotnisko Europy - Frankfurt nad Menem wydaje się być portem lotniczym z minionej epoki. Doskonale przygotowani pracownicy, gotowi do pomocy w sprawach związanych z transportem, zakwaterowaniem, czy tak błahych jak chociażby zrobienie zdjęcia. Wszystko to dobrze pokazuje jak bardzo Pekinowi zależy, żeby dobrze wypaść w oczach opinii międzynarodowej, a jednocześnie stawia wysoką poprzeczkę następnemu organizatorowi letnich IO - Londynowi.

 

Standardowe danie w chińskiej knajpce - kurczak i warzywa.

Pierwszy dzień pobytu można śmiało nazwać dniem aklimatyzacyjnym. Każda próba wyjścia z hostelu oznaczała zetknięcie się z gorącym i niezwykle wilgotnym powietrzem. Dość powiedzieć, że temperatura w dzień wynosiła średnio od 32 - 36 stopni celsjusza. Po kilku minutach spędzonych na zewnątrz wszyscy ociekali potem, a ubrania nadawały się już tylko do prania. Dlatego tez, ten dzień spędziliśmy raczej na degustowaniu niezłego chińskiego piwa - sprzedawanego w butelkach 600 ml. Cena takiej butelki to 3 juany (1 juan - ok. 30 gr. sic!). Dopiero wieczorem, kiedy temperatura stała się bardziej znośna wyszliśmy na spacer. Udało nam się dojść na słynny Plac Niebiańskiego Spokoju i zobaczyć codzienną ceremonię zdejmowania flagi państwowej. Każdego wieczora przychodzi tu mnóstwo osób, żeby zobaczyć jak na kilka minut zostaje zamknięta jedna z głównych dróg Pekinu. Specjalny oddział wojska przechodzi z bramy Tien'am Men na plac a następnie uroczyście zostaje zdjęta czerwona flaga - symbol ChRL. Chińczycy czuja się wówczas niezwykle dumni ze swojego państwa.

 

Tomek na placu Tien'am Men - w tle zegar odliczajacy czas do rozpoczęcia Igrzysk Olimpijskich.

Warto napisać kilka słów o samych mieszkańcach Państwa Środka. Jeszcze nigdzie nie spotkałem się z taka otwartością i życzliwością ze strony innych ludzi. Chińczycy bardzo chętnie pomagają zagranicznym gościom. Co należy podkreślić, bardzo często sami podchodzą i rozpoczynają konwersację, po to aby choć troszkę poćwiczyć angielski, a przy okazji udzielić kilku cennych wskazówek i porad. Co jednak zaskoczyło nas najbardziej to... robione nam zdjęcia. Kiedy pierwszy raz podeszła do Tomka i do mnie dziewczyna z prośba o wspólne zdjęcie, myśleliśmy ze chodzi jej o to, aby ktoś zrobił zdjęcie jej aparatem. Okazało się jednak, że chodzi o to, aby zdjęcie było z nami - „białymi twarzami”. Sytuacje, w których ktoś nieznajomy prosi nas o wspólne zdjęcie zdarzają się kilka razy dziennie. Widać my też jesteśmy swego rodzaju atrakcją dla miejscowych.

 

Marek i Tomek z jedzeniem na patyku.

Kolejne dni niosły ze sobą następne atrakcje i ciekawe obserwacje. Poznawanie Pekinu rozpoczęliśmy od jego centralnego punktu - czyli Placu Niebiańskiego Spokoju. Jest to największy tego typu obiekt na świecie. W centralnej jego części znajduje się mauzoleum Wielkiego Wodza - Mao Tse Tonga. Nie mogliśmy odmówić sobie wejścia i spotkania z nim twarzą w twarz. Przed mauzoleum stoi tez pomnik bohaterów ludowych, który stanowi punkt orientacyjny na Tien'am Men.

 

Niezwykle wrażenie zrobiła na nas również Wielka Hala Ludowa, która jest siedzibą chińskiego parlamentu. Na sesje zjeżdża się do Pekinu z całych Chin około 3000 delegatów, a Wielka Hala mieści ich wszystkich.

 

Po dość aktywnym zwiedzaniu miasta, poszliśmy na spacer do parku Beihai, gdzie po pracy wypoczywają mieszkańcy Pekinu. Beihai to ogromny zielony teren, z jeziorem na którym można pływać łódką albo małą żaglówką. W niektórych miejscach zbierają się znajomi i oddają się swoim ulubionym rozrywkom. Chińczycy uwielbiają karty, kochają śpiewać ludowe piosenki. Często można też spotkać osiedlowe zespoły muzyczne, które grają na ludowych instrumentach. Muzyka ta, mało znana w zachodnim świecie, wywarła na mnie niesamowite wrażenie. Jest lekka, przyjemna, ale potrafi też skłonić do refleksji.

 

Pieczone skorpiony.

Na zakończenie drugiego dnia pobytu w Chinach oddaliśmy całkowicie smakom Azji. Odnaleźliśmy prawdziwy nocny targ żywności (nie ten „turystyczny” o którym wspominają przewodniki). Tutaj zaczynając od skromnych pierogów z nadzieniem z mięsa wieprzowego, cebuli i sosu sojowego, poprzez ośmiornice i pieczoną na ostro jagnięcinę przechodziliśmy do co raz bardziej wyszukanych smaków. Niezwykle było smakować robaki. Najlepsze z nich okazały się termity i jadalne larwy jedwabników, zwane też pontegami. Prawdziwe wyzwania kulinarne czekały nas jednak później. Spacerując po targu natrafiliśmy na stoisko, na którym najspokojniej w świecie, na patyku wisiały żywe skorpiony gotowe do wrzucenia na ruszt... Smak miały trochę dziwny, ale każdemu z nas trzęsły się nogi, gdy wkładał skorpiona do ust. Kolejnym ciekawym daniem, którego spróbowaliśmy była rozgwiazda. Jak na stworzenie żyjące w morzach czy oceanach, była dość słona. Jednak z uwagi na fakt, że jest niezwykle chrupiąca, byłaby z pewnością świetną przekąską do piwa (z przyczyn technicznych zdjęcia te będą dostępne dopiero po naszym przyjeździe).

 

Jacek Piecha podczas konsumpcji psa.

Na koniec zostawiliśmy sobie to, czego każdy z nas obawiał się spróbować. Obawy te były jednak związane z naszą psychiką, bo w kręgu kulturowym z którego pochodzimy, zwierzę to jest uważane za najlepszego przyjaciela człowieka. Chodzi mianowicie o psa. Mogę napisać tylko dwa zdania: 1. Ciekawość zwyciężyła; 2. Nigdy nie jadłem wcześniej tak pysznego, delikatnego, wspaniałego mięsa. Jeśli ktoś będzie miał okazję spróbować psa - nie należy się wahać, tylko po prostu zjeść.

 

Warto dodać, że jedzenie w Chinach jest dla Europejczyków naprawdę tanie. Kiedy wybraliśmy się w czwórkę na obiad do miejscowej knajpki, za 8 różnych dań, ryż i 8 piw zapłaciliśmy niecałe 120 juanow (całość!), co daje na osobę w złotówkach kwotę około 9 złotych.

 

Tomek Piecha pałaszuje ośmiornice.

Wiele można pisać o Pekinie i jego zabytkach - Zakazanym Mieście, Pałacu Letnim, Świątyni Nieba. Chciałbym jednak wspomnieć o kilku osobach, które dane nam było spotkać na naszej drodze i których nigdy nie zapomnimy. Ich pomoc, życzliwość i przyjaźń są dla nas więcej warte niż wszystkie wrażenia i wspomnienia, które przywieziemy z tej wyprawy.

 

Kyle – Amerykanin, który od kilku lat podróżuje po Azji nauczył nas podstawowych zasad panujących w Chinach. To od niego nauczyliśmy się, że nie powinniśmy się oburzać gdy ktoś wykonuje czynności fizjologiczne na ulicy. Obecnie przebywa gdzieś w Mongolii (przynajmniej tam się wybierał).

 

Marti - Australijczyk, z którym wybraliśmy się wspólnie na zwiedzanie Pałacu Letniego. Jego żarty i opowieści na długo pozostaną w naszej pamięci.

 

Chinka Cai Ting.

Chciałem również podziękować ślicznej Cai Ting - chińskiej studentce, która przez wakacje pracowała w naszym hostelu w Pekinie. Wieczorne spacery i rozmowy z Cai Ting wiele nauczyły mnie o mieszkańcach Państwa Środka, a zwłaszcza pozwoliły zrozumieć podstawowe różnice miedzy naszymi kulturami.

 

Obecnie przebywamy w Xian w prowincji Shaanxi.

 

Pozdrawiamy Czytelników i Redakcję Portalu Rybnik.com.pl!

 

Jacek Piecha