To były wybory niespodzianek. I bądź tu człowieku mądry!

Niespodzianka nr 1: frekwencja

5 procent, maksymalnie 6 – taką frekwencję wieszczyli politycy. Tymczasem okazało się, że do urn poszło aż 11 procent uprawionych do głosowania.

Niespodzianka nr 2: przewaga Bolesława Piechy nad konkurentami

Piecha w opinii wszystkich był faworytem wyborów. Nikt jednak nie spodziewał się aż 9 punktów procentowych przewagi nad drugim kontrkandydatem.Niespodzianka nr 3: dobry wynik Józefa Makosza

Podobno w czasie kampanii wyborczej jedna z partii dysponowała dwoma sondażami. W sondażu poparcia dla partii prowadziła Platforma przed RAŚ-iem i PiS-em, a w badaniu kandydatów kolejność wyglądała następująco: 1. Piecha 2. Polok 3. Duży. Jaką minę musieli mieć autorzy badania, gdy w niedzielny wieczór zobaczyli wynik Józefa Makosza?
W brodę pluje sobie też Platforma, która zamiast na Makosza, postawiła na Mirosława Dużego z Łazisk. - Analizując wynik wyborczy w naszym mieście mogę tylko powiedzieć, że trochę żal ponieważ przy podejmowaniu decyzji przez śląskie PO w sprawie kandydata do Senatu przepadła rekomendacja rybnickiej struktury PO dla rybniczanina Józefa Makosza. M.Duży z Łazisk wykonał dużo dobrej pracy w kampanii, ale żeby wygrać wybory w naszym okręgu trzeba być z Rybnika! – napisał na Facebooku szef rybnickiej PO Marek Krząkała.

Niespodzianka nr 4: słaby wynik Pawła Poloka

To były pierwsze wybory w ostatnich latach, w których Ruch Autonomii Śląska nie zyskał, a stracił poparcie. Przypomnijmy, że jeszcze w 2011 roku w wyborach do senatu Paweł Polok zdobył 21,91%głosów (o,2 % mniej niż kandydat PiS-u). Kiepski wynik w niedzielnych wyborach zbiegł się z poniedziałkowym wystąpieniem RAŚ z koalicji w sejmiku i zarządzie województwa. RAŚ w politycznej defensywie? – Czasami lepiej ostrym cięciem przeciąć wrzód, niż chorować latami – komentuje zerwanie koalicji z Platformą Paweł Polok

Niespodzianka nr 5: Piotr Masłowski na końcu stawki

Dyrektor Centrum Rozwoju Inicjatyw Społecznych liczył na zajęcie 4-5 miejsca. Czy ostatnie miejsce i wynik na poziomie niespełna 2% powinien dziwić? Nie do końca. Wygląda na to, że jednomandatowe okręgi wyborcze nie działają tak, jak chcieliby autorzy idei JOW. Bezpartyjni kandydaci wciąż są bez szans w starciu z partyjną konkurencją, a wyborcy bardziej niż na nazwiska zwracają uwagę na partyjne szyldy. Przypomnijmy, że w 2011 roku los Masłowskiego podzielił inny bezpartyjny kandydat – Bogusław Biegesz, który pomimo intensywnej kampanii i wsparcia Adama Fudalego również zajął ostatnie miejsce w wyborach do senatu.