Bruksela to dla mnie kolejne wyzwanie

 

Red.: Był pan zaskoczony swoim sukcesem w wyborach do europarlamentu?

B. M.: Nie będę owijał w bawełnę: startując w wyborach z listy PO z najgorszego 9 miejsca nie mogłem zakładać sukcesu w wyborach. Z rekomendacji starosty Damiana Mrowca znalazłem się na liście, aby swoją osobą wspomóc partię, z którą sympatyzowałem. Mało tego, nawet w pewnym momencie, po „aferze Misiaka” chciałem zrezygnować z kandydowania, ale było już za późno na wycofanie się. Jak pan wie później sprawy nabrały nieoczekiwanego obrotu, poparcie dla mnie rosło i 7 czerwca uzyskałem 4. wynik na liście Platformy Obywatelskiej.

Po tym jak się okazało, że 4. mandat dla PO na Śląsku przypadnie właśnie panu, kilku pana znajomych z Rybnika przekonywało mnie, że pana wybór to nie przypadek, a efekt przemyślanej kampanii wyborczej i pana dokonań. Patrząc jednak na szczegółowy wynik wyborów trudno obalić tezę, że decydującym czynnikiem o pana wyborze było nazwisko i drugie imię...

Nie przeczę, że tak może być. Ja ze swojej strony zrobiłem w kampanii wszystko, aby zaprezentować się wyborcom. Skupiliśmy się ściśle na okręgu wyborczym do parlamentu, czyli regionie Rybnika. Uzyskałem tutaj poparcie moich znajomych parlamentarzystów – posła Henryka Siedlaczka i senatora Antoniego Motyczki, a także wspomnianego starosty. Ze swoimi ulotkami dotarłem również do innych miast aglomeracji katowickiej, gdzie poparł mnie również poseł Jerzy Ziętek.

Komentatorzy życia politycznego mówią wprost, że takie oddziaływanie „magii” znanego nazwiska nie świadczy dobrze o naszym społeczeństwie...

Co ja mam panu na to odpowiedzieć? Wyborcy mieli pełną swobodę przy dokonywaniu wyborów. Nie miałem wpływu na to, że mimo iż Katowice zaklejone były plakatami wicewojewody Matusiewicza, w całym okręgu wyborcy wybrali właśnie mnie, a nie jego.

Ma pan żal do swoich kolegów ze śląskiej Platformy, którzy anonimowo po wyborach pomstowali i żądali zrzeczenia się przez pana mandatu?

Nie mam żalu, bo poza doniesieniami prasowymi ze strony nikogo nie odczułem zazdrości, czy zawiści. Władze partii w regionie oraz moi konkurenci okazali klasę i pogratulowali mi sukcesu. Negatywnymi opiniami na mój temat w mediach nie przejmuję się, bo znam swoją wartość i wiem, że mój dotychczasowy dorobek życiowy zarówno upoważniał mnie do startu w wyborach, jak i teraz upoważnia mnie do pełnienia mandatu posła do Parlamentu Europejskiego.

No właśnie, czym chce się pan zajmować w Brukseli?

Jak każdy europoseł musiałem zadeklarować w jakich chciałbym pracować komisjach. Ze względu na swoją wieloletnią działalność i doświadczenie w branży energetycznej wybrałem komisję przemysłu, energii, rozwoju i badań naukowych oraz transportu i turystyki. Oczywiście dopiero rozstrzygnie czy uda mi się zasiąść w tych komisjach. Jako „rezerwową” podałem komisję ochrony środowiska. Ze swoją pracą w komisjach wiążę duże nadzieje i traktuję ją jako duże wyzwanie.

Jakie ma pan przygotowanie językowe do pełnienia tych funkcji?

Nie jest ono na razie wystarczające, bo dotychczasowa praca zawodowa nie wymagała ode mnie władania językami obcymi. Teraz muszę podszlifować swój angielski aby móc się swobodnie komunikować.

Czyli jak Zbigniew Ziobro będzie się pan uczył po 6 godzin dziennie?

Na pewno nie dam się zwariować i podejdę do sprawy bardziej rozsądnie niż prezes Kaczyński.

Przebojem wdarł się pan na salony polityczne. Ma pan za sobą spotkania „na szczycie” m.in. premierem Donaldem Tuskiem. Jakie wrażenie wywarł na panu premier?

Bardzo pozytywne. W omawianych sprawach wykazywał się gruntownym przygotowaniem i stanowczością. Poza oficjalnymi spotkaniami sprawia wrażenie bardzo otwartej i kontaktowej osoby.

Jest pan prezesem kilku swoich spółek. Co dalej z pana działalnością gospodarczą?

Rezygnuję z udziału w zarządzie spółek. Mam odpowiednio wykwalifikowaną kadrę, aby innym przekazać zarządzanie firmami. Oczywiście na ile czas pozwoli będę wspierał funkcjonowanie spółek.

Ile osób pracuje w zarządzanych przez pana firmach?

Około 300.

Wczoraj zakończył się strajk załogi w rybnickim szpitalu psychiatrycznym. Czy w swojej firmie ma pan związki zawodowe?

Na szczęście nie. Działalność związków zawodowych w polskiej gospodarce przynosi więcej szkody niż korzyści. My od 9 lat mamy u nas wypracowany model współpracy z załogą, która ma swoją reprezentację. Zarząd konsultuje z przedstawicielami pracowników wszystkie ważne sprawy i nie powstają na tym tle żadne konflikty.

Mieszka pan i pracuje w Świerklanach, ale miastem najbliższym pana sercu jest zapewne Rybnik. Czy chciałby pan, aby za rok w Rybniku prezydentem został kandydat PO?

Tak i jeśli tylko będę miał możliwość poparcia kandydata mojej partii, zrobię to.

Czy Marek Krząkała to dobry kandydat na prezydenta?

Nie znamy się osobiście z panem posłem Krząkałą, dlatego nie mogę odpowiedzieć na to pytanie. Pan Krząkała dzwonił już do mnie i myślę, że w najbliższym czasie będzie okazja się bliżej poznać.

Dziękuję za rozmowę.

Rozmawiał Wacław Wrana

Bogdan Marcinkiewicz – urodził się w 1966 roku w Wodzisławiu Śląskim. Absolwent Technikum Górniczego w Rybniku (1986 r.). Po szkole średniej rozpoczął pracę w kopalni jako elektromonter. W międzyczasie ukończył studia na Akademii Górniczo – Hutniczej (inżynier elektroniki, zarządzanie i marketing). Ukończył również studia podyplomowe na Politechnice Gliwickiej na kierunku elektronika i informatyka.

W 1991 roku został zatrudniony w zakładzie gazowniczym PGNiG w Świerklanach, gdzie przeszedł drogę od elektryka do kierownika działu automatyki i pomiarów. W 1999 roku założył własną firmę CETUS świadczącą usługi dla PGNiG i Gaz – Systemu. Ponadto założył spółkę LNG Silesia, która w przyszłym roku chce wdrożyć technikę skraplania metanu i wykorzystania w celach energetycznych.

Rodzina: żonaty, czworo dzieci: syn – student medycyny, córka – absolwentka gimnazjum, drugi syn – absolwent szkoły podstawowej, trzeci syn - uczeń szkoły podstawowej.