Wernisaż dwóch wystaw w Teatrze Ziemi Rybnickiej - „Satyra codzienności” i „Topnienie lodowców”

W Galerii Sztuki Teatru Ziemi Rybnickiej odbędzie się wernisaż wystawy Barbary Kowalczyk pt. „Satyra codzienności”.

Z kolei w Galerii Oblicza TZR zaplanowano otwarcie wystawy Małgorzaty Hanslik pt. „Topnienie lodowców”.

Oba wydarzenia rozpoczną się we wtorek 18 kwietnia o godzinie 18:00. Wstęp wolny.

SATYRA CODZIENNOŚCI

To wystawa, która jest okazją do zaprezentowania mojego akwarelowego, ilustracyjnego projektu. W wyeksponowanych pracach prowokuję, uwypuklam i komentuję wydarzenia, z którymi codziennie się stykamy, zmuszając widza do refleksji. Doza ironii wobec tego co nas otacza i chęć zrzucenia masek, nadają funkcję nadrzędną potrzebie zagłębienia się w sprawy istotne, manifestując to co jest najważniejsze. Przewiduję… Sztuka to tylko kanał, przez który kontaktuję się z rzeczywistością. Obserwuję ją i ubieram, wraz ze wszystkimi absurdami, w zgrabną, rysunkową formę, by dać widzowi możliwość do wyciągnięcia własnych wniosków. Każdy kolejny, nowy pomysł to reakcja na sytuacje, z którymi mamy na co dzień do czynienia i ma odzwierciedlenie w pracy twórczej, do obejrzenia której serdecznie zapraszam.

mgr Barbara Kowalczyk

„Dzieje sztuki fantastycznej – w nowożytnym znaczeniu tego słowa datującej się od Hieronima Boscha – przekonują o trwałości, powtarzalności lub ewolucyjnym rozwoju wielu motywów tematycznych, przekonują o niespodziewanych podobieństwach, jakie łączą przedstawicieli bardzo nieraz odległych od siebie epok”.

Szkoda, że sam nie wymyśliłem takiego mądrego zdania, ale kto wie, może kiedyś…

Pozwoliłem sobie przywołać słowa znakomitego krytyka sztuki - Jerzego Kwiatkowskiego – ponieważ chyba nikt nie wątpi, iż obcując ze sztuką Barbary dotykamy materii sztuki fantastycznej w najściślejszym tego słowa znaczeniu. Owo imaginarium, do którego Basia nas prowadzi to panopticum przedziwnych hybryd, które wymuszają na widzu poddanie się wizualnemu przekazowi i wciągają go w grę skojarzeń i asocjacji. To zaś powoduje oczywiste konotacje z surrealizmem. Czy zatem Basia jest surrealistką? Jeżeli weźmiemy pod uwagę fakt, iż dzieła surrealistycznego nie należy, czy wręcz, nie wolno analizować w kategoriach czysto logicznych, to odpowiedź jest oczywista. Jak bowiem inaczej „diagnozować” artystkę, której prace rodzą się z gry swobodnych skojarzeń, podświadomych lęków, czy innych stanów tkwiących gdzieś głęboko w niej. Sądzę zresztą, że artystka ma pełną świadomość owych asocjacji, i z dużą dozą humoru nawiązuje w swoich pracach do klasyków nadrealizmu, zarówno do dziewiętnastowiecznych protoplastów tego kierunku jak Jean Grandville, jak i współczesnych luminarzy. Ale robiąc to, jak również nasycając swoje prace wyrafinowanym erotyzmem, ani na moment nie zapomina o tym, że jej rolą, jako artystki jest ukazywanie jak niejednorodna i tajemnicza może być rzeczywistość i jak wielką wartość posiada ludzka wyobraźnia

mgr Marek Grzebyk

Małgorzata Hanslik

Od zawsze kochałam malować i tak starałam się pokierować moją edukacją, by było ono na pierwszym miejscu. Ukończyłam Liceum Plastyczne w Supraślu i Akademię Pedagogiczną, wydział wychowanie plastyczne w Krakowie. Zajmuję się pracą pedagogiczną,jestem też dogeterapeutką. Maluję obrazy głównie olejne, lubię też wykonywać prace w technice-pasteli suchej.Zrealizowałam kilkanaście wystaw w kraju i za granicą m.in.:w Żorach, Białystoku, Mikołowie, na wyspie Amrum.

...”Nad czarne szczyty, śmiejące się zdradnie
Obliczem z lodu, i klęka w pokorze
Gdzieś przed nieznanym źródłem tego świata.

...Spoza gór czarnych, zza śnieżnych przełęczy
Szum dolatuje: O lodów pokłady,
O skalne zręby łamią się kaskady,
A tam! - lawina głuchym hukiem jęczy.”

(Jan Kasprowicz „Z wichrów i hal, Z Alp Na lodowcach Aletschu”)

Cały system przyrodniczy ulega silnym zmianom. Przejawów tych przemian jest wiele, a jednym z łatwiejszych do zaobserwowania- jest topnienie lodowców. Natura nie funkcjonuje już według czasu geologicznego, zmienia się na naszych oczach.Lodowce znikają, krajobraz się zmienia… Lodowiec znika po cichu, cofa się, pomału,spokojnie w milczeniu… Próbuję pojąć, jak lodowiec zmienia postać, staje się częścią oceanu…

Czy unikniemy katastrofy? Tego, nie wie nikt. Znikają z naszego krajobrazu pomniki przyrody, które w ludzkiej skali czasu były odwieczne. Spod biało błękitnego lodu wyłaniają się brązy, szarości...głazów i żwiru. Lodowce topnieją również w nas, to przeciążenie dzisiejszym światem, sensoryczno-informacyjnym, prowadzi do wielu zagrożeń, chorób, samotności... Potrzebujemy pustyni - tej lodowej również, tej bieli i ogromnej przestrzeni, która pokazuje nam, że jesteśmy częścią składową tego świata i jak zacznie ona topnieć, to poruszy w ten sposób równowagę całej Przyrody.

Małgorzata Hanslik