Pobudka o 5.00 rano

Kazimiera Drewniok z grafikami umierających w rybnickim szpitalu "Juliusz".

W Wielki Piątek chrześcijanie na całym świecie obchodzą pamiątkę męki i śmierci Jezusa Chrystusa. W tym dniu w kościołach katolickich nie odprawia się mszy św. Wierni gromadzą się na nabożeństwie Drogi Krzyżowej oraz na wieczornych ceremoniach wielkopiątkowych. W kościele ewangelicko – augsburskim Wielki Piątek jest najważniejszym świętem całego roku liturgicznego.

Wielki Piątek od wieków obfitował na Śląsku w szereg zwyczajów. Jednym z najważniejszych było obmywanie nóg w rzekach i strumykach. - Zwyczaj ten dotyczył zwłaszcza dzieci, które z tego powodu budzone były o 5.00 rano – wspomina badaczka śląskich zwyczajów Kazimiera Drewniok. - I tak wczesnym rankiem np. w Radlinie chodziło się na Wypandów, gdzie było źródełko, w którym myło się ręce i nogi. Z kolei w Lyskach myto również twarze.

Zwyczaj ten nawiązywał do wydarzeń Wielkiego Czwartku – mycia nóg przez Chrystusa apostołom oraz do oczyszczenia, jakiego każdy chciał dokonać w Wielki Piątek. Właśnie w ten dzień wody w strumykach i rzekach miały mieć życiodajną i oczyszczającą moc.

Do dziś w zwyczaju oraz w przepisach kościelnych pozostał w Wielki Piątek ścisły post. - Był on w śląskich domach o tyle trudny, że w Wielki Piątek piekło się kołocze, baranki i zajączki z ciasta oraz święcelnik, czyli ciasto drożdżowe z szynką i kiełbasą. Jednak nikt z domowników nie mógł nawet tknąć tych dobroci! – opowiada pani Kazimiera.

 

Dla Kazimiery Drewniok Wielki Piątek to także czas osobistych wspomnień tych, którzy odeszli. - Co roku szczególnie myślę o moich bliskich zmarłych. Przed oczami mam ostatnie chwile spędzone z moją mamą w szpitalu "Juliusz". Tam przez wiele dni usługiwałam jej oraz innym chorym leżącym na tym oddziale. Pamiętam, że ten czas był taką moją, osobistą Drogą Krzyżową. Wówczas też malowałam twarze tych ciężko chorych, umierających osób. Oblicza tych kobiet zapamiętam do końca życia - wspomina pani Kazimiera. - Myślę, że Wielki Piątek warto zastanowić się nad losem ciężko chorych, umierających osób, bo przecież każdy z nas może w mgnieniu oka znaleźć się w takiej sytuacji.

 

ww