Kiedy słońce zaszło…

Zapowiadało się interesująco, metafizycznie, artystycznie. Miesiąc pracy nad choreografią według Artura Stelmaczonka zaowocował wirtuozerią ruchów, którą zgromadzona publiczność mogła śledzić w trzech częściach. Każda z danych części stanowiła dość osobliwą interpretację twórczości wspomnianego Mariana Bednarka, a dokładniej trzech jego wierszy pochodzących z tomu „Granice graniczki”. Kolejno prezentowano „Idzie ciało”, „Ptaki” i „Spowiedź”. Nie należy oceniać trafności interpretacji, gdyż jak wiadomo „dzieło podatne jest na zdradę”. Mimo to pokuszę się na stwierdzenie, iż zaprezentowana analiza utworów nie była dla niektórych widzów zaskoczeniem, a ich wyobrażenia nie odbiegały od propozycji Teatru Navras.

Chaotyczny taniec aktorów w roztarganych, powiązanych sznurami kostiumach na tle zalewu i jego wieczornej aury mógł przyprawić o dreszcze. Makijaże tancerzy nadawały przedstawieniu psychodeliczny charakter, dodawały patosu wyrażanej myśli. „Poszukiwania” przebiegały w szalonym rytmie muzyki elektronicznej i rozwydrzonej bieganinie po trawie będącej w tym wypadku sceną.

Wrażenia? Owszem, było miło. Trochę zimno, trochę krótko. Jednak fakt, iż młodzież może realizować się w Teatrze Tańca prezentując nam efekty swojej pracy niesie niewątpliwie same pozytywne emocje. Powaga towarzysząca spektaklowi potęgowała poczucie ważności takich przedsięwzięć. Mobilizacja młodych sięgnęła wyżyn. Pozostaje nam trzymać kciuki za dalsze postępy i rozwój grupy.     

Paulina Krzysztoporska