„Jak się nosić” w karnawale? Szalenie!

 Odcienie szaleństwa

Blask, chaos, mgliste wspomnienia. Czerwona szminka i maska. Migoczące wściekle światła. I opary. Opary kurzu i dymu unoszące się delikatnie, z pełną gracją, nad taflą ogromnego półmiska, stworzonego z miękko opadających długich, kobiecych włosów, wdzierają się bezczelnie w nozdrza. Paraliżujące wręcz szaleństwo bezlitośnie przenika przez wszystko, co spotyka na swojej drodze. Bezwstydnie atakuje nieświadome zagrożenia całe rzesze ludzi, szczerząc natrętnie swój wariacki uśmiech z pokrytym brokatem uzębieniem. W tę sobotnią noc szamotają się oni bezradnie w kałuży roztopionych cekinów, spowici tiulem i falbanami, desperacko próbując uwolnić się z ich ciasnego uścisku. Tak. Wszystkie pstrokate znaki na niebie, i otaczających nas upaćkanych do reszty twarzach, wskazują na to, że oto znów, jak zwykle ochoczo, nadszedł karnawał.

Początek noworocznych zabaw wyznacza nam dzień Trzech Króli. Wbrew niektórym przekonaniom, nie świadczy to jednak wcale o tym, że ci, ubrani od stóp do głów w jakąś pionierską wersję Dolce&Gabbana, z dodatkami domu mody Sodoma i Gomora podróżowali razem przez świat, zahaczając po drodze o Rio de Janeiro, dziko tańcząc Gangnam Style wokół ognisk, racząc się daktylami z Betlejem. Owszem, z całą pewnością byłby to widok dosyć niezwykły, jednakże ... Nim na naszych czołach zagości ślad popiołu, skupmy się tymczasem na tym, by do tego końcowego dnia karnawału szczęśliwie dotrwać. A przede wszystkim - wyglądać przy tym zjawiskowo!Tak. W niezliczonych miejscach na świecie rozpoczęła się istna parada strojów. Korowód karnawałowych kostiumów wyznacza dobrą zabawę. A ta, im wyrazistsza, im bardziej rzucająca się w oczy, tym wspanialsza - lepiej zapadająca w pamięć. Mocny make-up? Czemu nie. Wenecka maska? Jak najbardziej. Strój czarnego łabędzia? Tak, poproszę. Radosne balansowanie na granicy kiczu i dobrego smaku. Nieokiełznane szaleństwo z przytupem na monumentalnym koturnie. Cekiny, brokat, złoto, srebro, szarość, czerń. To jest teraz naszym punktem wyjściowym. Zwiewne, bajecznie kolorowe kreacje, przywodzące na myśl połyskujące gdzieś na mrozie lampki, przylegają do karnawałowych postaci niczym delikatna poświata. Włosy, upięte wysoko w kok, lub szczodrze utapirowane (sza! jest zabawa!) nadają zdecydowanego charakteru, podkreślając jednocześnie urodę, jak i odwagę swojej właścicielki. Buty na niebotycznie wysokich obcasach, jaskrawe szpilki, kostiumy nawiązujące do filmów fantasy, falbany z fioletowego tiulu, złote dodatki, sukienka bombka z piór i ... obcisła kreacja z motywem a la "oko Saurona". Oryginalne kreacje rodem z filmu Igrzyska śmierci. To wszystko ma prawo bytu podczas trwania karnawału. Poprawka - to wszystko ma obowiązek pojawić się podczas karnawału! Bo czymże jest czas zabawy, pozbawionej wszelkich hamulców, jeśli w sobotnią noc wyjdziemy z domu ... w zwykłej, codziennej ... małej czarnej. Drogie panie, plama na honorze.
 
Hałas. Zarumieniony od nocnych krzyków i śpiewów, hałas. A gdzieś w oddali jakieś przytłumione chichoty. Czerwone wino na posadzce i lepiących się od niego dłoniach. Resztki dopalonego papierosa między palcami, ślepo brodzącymi pomiędzy fałdami prawdziwie teatralnych kostiumów. Wszechobecna awangarda (*patrz – TRASH, Lana Nguyen). Sukienki z charakterystycznym printem, uwieszone za pełnym przyzwoleniem na pełnoprawne szaleństwo. Różowe kostiumy chowające się gdzieś po kątach, wyskakują nagle z okrzykiem bojowym, nawołując drapieżnie do najazdu na parkiet. Zabawa, zabawa, zabawa.

Awangarda otwiera nam nowe drzwi, magiczne wrota do świata pełnego fantazyjnych odcieni szaleństwa, otulającego nas wesoło podczas karnawału. Histerycznie niemal szepcząc do ucha, żeby choć na chwilę przystopować, i dać się ponieść przyjemnego zapomnieniu.       

Życzymy Wszystkim wyśmienitej zabawy!