„Wielki człowiek o niezwykłej skromności”. Wspomnienia o Czesławie Gawliku

Dzisiaj w Bazylice św. Antoniego odbyła się msza pogrzebowa śp. Czesława Gawlika - muzyka jazzowego, kompozytora, aranżera i twórcy wielu programów estradowych i jazzowych. Ksiądz Jerzy Dudek oznajmił zgromadzonym w świątyni, że śp. pan Czesław nie zmarnował daru życia. - Był ojcem jazzu dla kilku pokoleń ludzi. - Ta muzyka, ta harmonia, to piękno – to są moi drodzy inne imiona Pana Boga. Jeśli ktoś jest rozmiłowany w muzyce, nie wierzę, by nie kochał pana Boga. Wierzę głęboko, że zmarłemu Czesławowi powiedział: pójdź na to wesele, zgrasz mi tutaj w niebie, takich jak Ty też mi potrzeba – powiedział kapłan.

Czesława Gawlika żegnały tłumy rybniczan. Tuż po złożeniu trumny do grobu zaczęli grać koledzy z zespołu South Silesian Jazz Band i inni zaprzyjaźnieni muzycy. - Zagramy dla Ciebie Twoją bossa novę – powiedział gitarzysta jazzowy Andrzej Trefon. Usłyszeliśmy też dobrze znany utwór jazzowy Louisa Armstronga - When The Saints Go Marching In (Gdy wszyscy święci idą do nieba).

Jak będziemy wspominać śp. Czesława Gawlika? Oddajmy głos tym, którzy byli najbliżej artysty:

Jadwiga Demczuk-Bronowska (reżyserka teatralna, animatorka kultury): był serdecznym przyjacielem. Pomagał mi w wielu życiowych sytuacjach, ale związani byliśmy też artystycznie w różnych wspólnych projektach. Czesiu był znany z takiej siły spokoju, na każdy problem miał dobre słowo i starał się je rozwiązywać. Pamiętam, że jak pytałam go jak ocenia mój występ. Odpowiadał: „było bardzo dobrze, tylko się nie garb”. To był taki zwrot podsumowujący: „nie miej tremy, nie miej kompleksów”.

Joanna Klima (przyjaciółka Czesława Gawlika): dla mnie to niezwykły człowiek, otworzył mi oczy na zupełnie inny rodzaj muzyki. Mogłam czerpać z jego wiedzy i wrażliwości. Był wspaniałym przyjacielem. Cały czas utrzymywaliśmy kontakt, często nas odwiedzał, nie tylko w Rybniku. Wielki człowiek o niezwykłej skromności. Nigdy nie chciał się pokazywać na pierwszym planie, inni go dostrzegali. Dla mnie zamknęła się epoka, już nigdy tak nie będzie.

Nasze ostatnie spotkanie miało miejsce około 2 tygodnie temu. Już był słaby, pierwszy raz byłam w jego pokoju, zawsze spotykaliśmy się w saloniku. Jeszcze mnie ofuknął, ze nie zauważyłam wcześniej jego zdjęć i pamiątek. Musiałam się tłumaczyć, że nigdy wcześniej tu nie byłam, bardzo mnie to rozbawiło, że był na mnie trochę zły. Pozwolił nam (bo był jeszcze Jerzy „Kali” Węglarzy) wyciągnąć albumy ze zdjęciami z lat 60-tych. Było widać, że jest szczęśliwy.

Piotr Bukartyk (muzyk, animator kultury): będę wspominał pana Czesława zawsze bardzo pozytywnie. Miał niesamowite poczucie humoru, dużą wiedzę, a przede wszystkim był bardzo skromnym człowiekiem. Miał tylu przyjaciół, a nigdy nie zabiegał o istnienie w mediach. Zawsze był wyciszony. Mam wieniec od Adama Makowicza, który będę składał w jego imieniu. Pan Adam przyjeżdżając do Rybnika mało z kim się spotykał, ale zawsze robił to z Czesławem Gawlikiem.

W październiku byłem u niego w domu, chciałem zaprosić go na Dni Literatury. Bardzo słabo się poruszał, zaproponowałem wózek i taksówkę. A on na to ze złością: "a wszyscy chodzą, nie będę jeździł!" Takie było jego podejście, to był człowiek z wielkim dystansem do swojej choroby. Tłumaczyłem mu, że po to są wózki, jeżeli ktoś ma kłopoty z poruszaniem. Ale pan Czesław był uparty. On prawie przez całe życie uprawiał sport, chodził na basen czy grał w tenisa. Chyba byłoby mu źle, że nie może już tego robić i nie chciał nikomu się w takim stanie pokazać. To człowiek z klasą, takich ludzi już nie ma. Będę go miał w pamięci.

Adrian Karpeta (rybnicki dziennikarz, znawca rynku muzycznego): poznałem pana Czesia około 20 lat temu gdy przeprowadziłem się do Rybnika, zacząłem pracować w rybnickich mediach. Pan Czesław był taką osobą, do której się szło i słuchało ciekawych opowieści. Mówił mi np. o pierwszych sylwestrach, dawał wykorzystywać stare zdjęcia, zawsze wszystko dobrze pamiętał.

Kiedyś zaprosił mnie do siebie i pokazał mi resztę swoich płyt winylowych, powiedział mi, bym sobie coś wybrał. Padło na Johna Coltrane'a i wydaje mi się, że dzięki jemu zaczęła się moja miłość do jazzu. Pamiętam jeszcze parę lat temu byłem dzięki Czesiowi na balu jazzowym, który jest organizowany raz w roku. Do białego rana bawiłem się z żoną. Tymczasem Czesław Gawlik do białego rana grał razem ze zespołem. Zapamiętam go jako miłego, bardzo życzliwego człowieka.

Zobacz galerię