Śmiech, czyli trzecia książka poetycka M. Chomickiego

Poezja jest sztuką przez wielkie ”S”, dlatego jej odbiór jest kwestią subiektywnej oceny. Potrzeby chwili, samopoczucia, emocji, które potrzebują ujścia lub płynnego przejścia w świat alternatywny.

Czytając poezję zawsze myślę o wrażliwości autora; w szerszym rozumieniu, czy będę w stanie zrozumieć co ów miał na myśli, czy zrozumiem przekaz; gdzie jest ukryty, w którym słowie, wersie? Czy odnajdę sens? Autor daje żywy dowód, że nie trzeba posługiwać się nazwiskiem Wojaczek, Świetlicki czy Szymborska, aby tworzyć dobry i konkretny kawał sztuki.

Śmiech jest opowiedzianą jednym tchem historią, która przywołuje wszelkiego rodzaju emocje począwszy od niepewności, wzrostu napięcia poprzez wiersze osobiste oraz punkty kulminacyjne w wierszach intymnych. Autor odsłania się i daje czytelnikowi część siebie, pozwala wejść w swój indywidualny odbiór otaczającej nas rzeczywistości, co w ogólnym rozrachunku jest najlepszym dowodem jego dojrzałości twórczej.

Warto zanurzyć się w Chomickim, ażeby zadać sobie istotne pytania; aby wejść w alternatywną przestrzeń, która ma w ofercie konkretne lekarstwo, która jest pigułką i która wreszcie sprowadza się do kontrowania wierszem otoczenia.

Ja wybieram to lekarstwo i szczerze polecam trafne spostrzeżenia autora co do życia, jego czarów, uroków, niebezpieczeństw i powiązanych z nim wyobrażeń. Robię to wraz ze wszystkimi tego konsekwencjami.