Rodziny zastępcze dają ciepło i miłość

Maja i Przemysław Sidelnikowie dobrze pamiętają tamte święta. Wszyscy krzątali się w domu, gdy nagle usłyszeli dzwonek do drzwi. Na dzień przed wigilią trafiły do nich dzieci: 3 i 4 – latek. Przywiozła je opieka społeczna. W ich rodzinnym domu zabrakło pieniędzy na chleb, mleko dla dzieci i węgiel na opał. Maluchy równie zaniedbane, co wystraszone, nagle musiały święta spędzać wśród obcych.

Maja Terkiewicz – Sidelnik i Przemysław Sidlelnik takich historii znają na pęczki. Jak nie z autopsji, to z opowieści koleżanek i kolegów, którzy tak jak oni zdecydowali się zostać zawodową rodziną zastępczą. - Tamtą wigilię pamiętam bardzo dobrze. Trafiły do nas takie dwa maluchy. Były spragnione ciepła i miłości. I pełne nieufności – opowiada Maja Terkiewicz – Sidelnik, od 6 lat prowadząca pogotowie rodzicielskie.

Odkąd pamięta zawsze chciała mieć dużą rodzinę. Zawodowe praktyki w domu dziecka tylko spotęgowały te pragnienia. Mąż Przemysław również nie stronił od dzieci, więc klamka zapadła. Zostali zawodową rodziną zastępczą. Ich mieszkanie stało się domem dla 14 dzieci, w wieku od 2 do 14 lat. Aktualnie, oprócz dwóch nastoletnich córek, wychowują jeszcze pięcioro dzieci.

A te, tak jak szybko się pojawiają, tak nagle znikają. Znajdują adopcyjnych rodziców, albo wracają do swoich biologicznych mam i ojców. - Im mniejsze dziecko jest zabierane, tym bardziej czujemy pustkę. A gdy w domu jeszcze unosi się zapach dziecięcej oliwki, to każdy z nas przeżywa traumę. Nie da się opisać bólu rozstania. Pocieszeniem jest tylko to, że znalazło nową rodzinę i ma szansę na normalność – opowiada Maja Terkiewicz – Sidelnik.

U nich w domu każde dziecko ma dokładnie zaplanowany dzień. Prócz szkoły, korzystają z zajęć pozalekcyjnych i kółek zainteresowań. Wolny czas poświęcają na hobby – grę na pianinie, tańce, sporty. To, co pozostaje problematyczne, to brak akceptacji wśród szkolnych kolegów i koleżanek. - A przecież czasami w głowie się nie mieści jaki te dzieci mają bagaż negatywnych doświadczeń. To, co przeżyły starczyłoby na kilka scenariuszy filmowych. Znając ich historię życia, mam nadzieje, że dając im miłość i ciepło sprawimy, że ten ich świat stanie się nieco lepszy – mówi Maja Terkiewicz – Sidelnik.

Wychowanie dziecka, które nagle odebrane jest swoim biologicznym rodzicom nie jest proste.  Do rodzin zastępczych nie trafiają aniołki o błękitnych oczach i złotych kędziorach włosów. A jeśli nawet, ich doświadczenia życiowe mocno już porysowały dziecięcą psychikę.

- Nie mamy grzecznych, miłych dzieci. Raczej wymagające zwielokrotnionej opieki, nieustających wizyt u lekarzy specjalistów – mówi Teresa Gabyś, viceprezes Stowarzyszenia Zastępczego Rodzicielstwa „My Dzieciom”.

Ich wychowanie nieraz bywa tak trudne, że sami zastępczy rodzice potrzebują pomocy. Tak zrodził się pomysł założenia stowarzyszenia „My Dzieciom”. Działa już rok.  - Udało się nam. Skupiamy łącznie ponad 30 rodzin zastępczych. Opiekujemy się setką dzieci. Każde z nich traktujemy indywidualnie. Przeżywamy ich problemy i upadki. Potrzebowaliśmy wsparcia, więc założyliśmy stowarzyszenia. To właściwie wynikło samo z siebie. Tu jeden drugiemu się wygada i już jest lepiej. No i uczymy się na własnych błędach – tłumaczy Teresa Gabryś.

Tuż przed świętami Stowarzyszenie Zastępczego Rodzicielstwa „My Dzieciom” zorganizowało pierwsze mikołakowe spotkanie. Wokół choinki usiedli rodzice i dzieci. Dorośli po to, by podsumować miniony rok i ocenić pierwsze kroki stowarzyszenia. A dzieci, by w blasku choinkowych świateł i ozdób, ufnie spojrzeć w przyszłość.