Rejs rybniczan: załoga w Dolinie Muminków

Rybniczanie wypłynęli po południu z Oxelosund, wiatr dopisywał, więc bardzo szybko przemknęli przez mały odcinek otwartego morza i ponownie znaleźli się między szkierami. Mieli okazję zobaczyć piękne miejsca, ale równie zdradliwe, dlatego zaledwie kilka godzin wachty dostarczyło im sporo nawigacyjnych emocji. Zacumowali w miasteczku Arko, jednym z najładniejszych, które spotkali w trakcie całego rejsu. – Cisza i spokój, domki rodem z „Doliny Mumuników”, aż nie chciało się odpływać. Ale czas gonił – relacjonuje uczestniczka wyprawy Agata Tomaszuk.

Kolejnym portem, do którego zmierzali rybniczanie był Kalmar. Planowana doba przelotu zmieniła się w dwie, a sam port ochrzczono mianem „Uciekającego Kalmaru”. Cumy na kalmarskiej kei ostatecznie rzucili 30 sierpnia o 7.00 rano. Cały dzień przeznaczyli na mycie, jedzenie i zwiedzanie. W ciągu dnia załogę odwiedził mieszkający w Kalmarze Polak, od 60 lat na emigracji. Chciał z nimi po prostu porozmawiać, wreszcie po polsku, opowiedzieć o tym, co robi i jak cały czas pamięta o pozostawionej ojczyźnie.

Z portu podróźnicy wyszli na noc, by przeczekać nagłą burzę. Następnym przystankiem miała być Karlskrona, gdzie niestety przyszło im zostawić na kei III oficera, który musiał wracać do Polski. Po nocy spędzonej w porcie odstawili Kamila na prom, a sami ruszyli w stronę Bornholmu. Początkowa flauta rozwiała się do 4 w skali Beauforta, więc noc przespali już w Svaneke. Wiatr na razie nie zelżał, ale czasu żeglarze maja coraz mniej, 4 września zbliża się nieubłaganie, a wraz z nim koniec rejsu.