Premierowy występ Teatru Z Nazwą

Scenariusz opierał się na twórczości Alejandra Jarodowsky'ego. Młodzi ludzie na scenie poszukiwali sensu życia, próbowali też odpowiedzieć na kluczowe pytania filozoficzne – „Kim jesteśmy? Skąd przychodzimy? Dokąd zmierzamy?”.

Młodzi twórcy, dzięki często powtarzanym, wyraźnie wypowiadanym słowom skłaniali widzów do refleksji nad poszukiwaniem celu w życiu. Na scenie przeplatały się elementy świata rzeczywistego z elementami absurdu. Aktorzy pokazali absurd współczesnego świata – ciągłą gonitwę i poszukiwanie. Udowodnili, że współczesny człowiek powinien znaleźć sobie miejsce na Ziemi, by całkowicie się nie pogubić. Aktorzy tylko pomagali widzom odpowiadać na pytania, pozostawiali publiczności miejsce na własne przemyślenia, nie przedstawiali gotowych, schematycznych scenariuszy.

Na scenie pojawiały się także monologi wewnętrzne – mnie osobiście zainteresował monolog młodego mężczyzny, który próbował sklasyfikować ideał kobiecości, tyle że żadna dziewczyna do niego nie pasowała. W tle sceny kolejno pojawiały się kobiety, którym zawsze czegoś brakowało do ideału.

Teatr Z Nazwą zakończył przedstawienie wymownym pytaniem retorycznym: „Dlaczego dali nam taki świat?”. Z tym pytaniem pozostawili widzów i samych siebie. Jak skomentowała Jadwiga Demczuk-Bronowska, spektakl jest efektem twórczego myślenia aktorów – młodzi rybniczanie pokazali to, co sami stworzyli, co samych ich nurtowało. To spowodowało, że występujący na scenie byli naturalni i prawdziwi.

Oprócz treści na uwagę zasługuje również forma spektaklu. Istotną rolę odgrywała scenografia. Aktorzy poruszali się głównie w świecie nierealnym, mimo że pokazywali rzeczywiste problemy. Na scenie pojawiały się m.in. ramki na kółkach, ramki z czarnym materiałem czy drewniane krzesła. Dzięki takim rekwizytom aktorzy wykorzystali ciekawe elementy teatru ruchu np. poruszanie się po krze z ramkami, czy „klatka” z ramek. Cały spektakl był utrzymany w szaro-czarnej tonacji, a dużą rolę odgrywały światła, które były bardzo dobrze dopasowane do działań scenicznych. Muzyka zaś była dopełnieniem słów wypowiadanych na scenie. Aktorzy również nie wyróżniali się strojem – wszyscy mieli na sobie czarne spodnie i szare bluzki. To powodowało, że widz zwracał większą uwagę na ruchy aktorów, a nie na strój i rekwizyty. Aktorzy zaś udowodnili, że potrafią zagrać swoim ciałem i słowem i nie potrzebują dodatkowych rekwizytów czy rozpraszających kostiumów. Uważam, że minimalizm sceniczny pozytywnie wpłynął na odbiór tego spektaklu i jest jak najbardziej godny pochwały.

Podczas występu aktorzy przede wszystkim operowali słowem. Wykazali się dobrą, wyćwiczoną dykcją, jednak skupienie nad słowem powodowało, że nie zawsze ich ciała były w pełni plastyczne. Śmiało mogę powiedzieć, że był to utrzymany na dobrym poziomie teatr absurdu i symbolu, ale byłabym ostrożna ze sklasyfikowaniem spektaklu do teatru ruchu.

„Opera Panica – Kabaret Tragiczny” był połączeniem dotychczasowej pracy reżyserskiej Jadwigi Demczuk-Bronowskiej i Aleksandry Holesz, która zajmuje się teatrem tańca. Reżyserki połączyły swe siły i uzyskały ciekawy efekt sceniczny – wyraziste słowa, uzupełnione elementami teatru tańca.

Zaprezentowane przedstawienie nie należy do tradycyjnego typu teatru, ale na pewno jest godnym uwagi i wartościowym elementem kultury miasta. Teatr Z Nazwą stworzył spektakl, który może dostarczyć rozrywki wielbicielom teatru niekonwencjonalnego.