Ludzie w więzieniach załamują się. Luzują obostrzenia, a oni od ponad roku nie widzieli bliskich

Pandemia zamknęła więzienia na cztery spusty

W tym artykule nie wnikamy w to, kto, jakie przestępstwo popełnił i ile czasu musi spędzić w odosobnieniu. Ważne jest co innego. Od półtora roku (czyli od początku ogłoszenia pandemii koronawirusa) polskie więzienia nie przyjmują odwiedzin rodzin osadzonych. Wyjątek stanowiły jedynie wakacje (kiedy rząd poluzował obostrzenia). Potem zakłady karne znów zostały zamknięte na cztery spusty.

Wizyta brata, siostry, ojca, matki, żony, męża dla więźnia jest ukojeniem, namiastką normalności, a zarazem momentem intymnym – ten „towar” należy do deficytowych w takich miejscach. Z kolei dla rodzin to moment, by się upewnić, że ze skazanym wszystko jest w porządku.

Jak jednak wskazuje Damaris Janczak, rybniczanka i siostra osadzonego w wiezieniu brata – ta możliwość została odebrana.

- Mam brata, który odsiaduje wyrok w ZK Racibórz. Nie mogę się z nim zobaczyć. Martwię się o niego, to młody chłopak. Jego widok na żywo na pewno uspokoiłby mnie. Tymczasem nie wiedziałam go od wielu miesięcy, w zasadzie od zeszłych wakacji – mówi nam kobieta.

W podobnej sytuacji jest niezliczona ilość innych rodzin w Polsce. Brak reakcji ministerstwa sprawiedliwości na prośby na apele w końcu zrodził bunt.

- Postanowiliśmy założyć stowarzyszenie #PRAWOdoWidzeń. Napisaliśmy petycję do ministerstwa, by przywrócono widzenia, a także prawa, które odebrano więźniom. Chodzi o posługi kapłańskie, widzenia bez szyby pleksi. Chcemy też zniesienia limitu osób i zakazu wchodzenia dzieci. Walczymy o to, by sytuacja wróciła do stanu przed pandemią – wyjaśnia Damaris Janczak, która koordynuje akcją w Rybniku.

Do tej pory zebrano blisko 8 tysięcy podpisów, jeszcze trochę i przedstawiciele stowarzyszenia pojadą do Warszawy, by skontaktować się z ministrem sprawiedliwości.

Co ciekawe, do akcji #PRAWOdoWidzeń przyłączyli się muzycy i celebryci. Postulaty popiera też rybnicki raper – Kacper HTA.

Ludzie tam się załamują

Tymczasem brak praw do wizyt negatywnie odbija się na osadzonych.

- Ludzie o słabszych nerwach załamują się, targają na własne życie – właśnie z tego powodu, że nie mogą zobaczyć własnych bliskich. Brak wizyt źle wpływa na proces resocjalizacji, a ci ludzie chcą się przecież zmienić dla swoich rodzin – dowiadujemy się od rybniczanki.

Nasza rozmówczyni ma kontakt z innymi rodzinami osób odsiadujących wyroki.

- Są dzieci, które tęsknią za rodzicami. Matki zastanawiają się, czy nie iść z nimi do psychologa. Dzieci nie wiedzą, co się dzieje, nie zawiniły, a są pokrzywdzone. Ja sama martwię się o brata. Sama rozmowa telefoniczna nie uspokaja, choć zostały przedłużone z 5 do 8 czy 10 minut. Mój brat ma dobre serce, choć jest niepokorny. Walczę o jego prawa i innych osadzonych. Należy im się to – kończy Damaris Janczak.