Pies konał w męczarniach. Właścicielka uniewinniona

Rybnicka Fundacja Jestem Głosem Tych Co Nie Mówią jest zszokowana wyrokiem Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim. Ich zdaniem sąd w uzasadnieniu wyroku tłumaczy oskarżoną i odrzuca niewygodne zeznania, „jakby był jej adwokatem”.

- Jakby tego było mało, kpi z nas, wolontariuszy, mówiąc, że nie jesteśmy miłośnikami zwierząt, bo cierpiące od miesięcy zwierzę, wprost wyjące przeraźliwie z bólu poddaliśmy eutanazji, odebraliśmy od kochanej, opiekuńczej właścicielki. My potwory! - mówi Joanna Gąska, przedstawiciel Fundacji.

Wolontariusze wracają do dnia, kiedy była przeprowadzana interwencja.

- Zgłoszenie dotyczyło starszego psa, który od około roku nie porusza się o własnych siłach i wyje z bólu. Wolontariusze najpierw usłyszeli wycie psa, później zobaczyli go leżącego za domem. Nie poruszał żadną kończyną. Pies sikał pod siebie, a na ciele miał kilkucentymetrową otwartą ranę. Jego opiekun, Gizela O., podnosiła go na pasku od spodni, tak wyglądał jego jakikolwiek ruch. Interwencja przeprowadzona była w asyście policji, właścicielka podpisała zrzeczenie się psa na rzecz Fundacji. Po przywiezieniu psa do gabinetu lekarze pobrali próbki krwi do badań, wykonali RTG – mówią.

Diagnoza okazała się wstrząsająca: organizm wyniszczony, zaniki mięśni, odleżyny, zepsute zęby, stan zapalny dziąseł, śrut w ciele po postrzale, serce wielkości połowy klatki piersiowej, co oznaczało ogromną i uciążliwą wadę serca.

- Pies nie poruszał się ze względu na zaniedbane, nieleczone i ogromnie bolesne zwyrodnienie kręgosłupa. Żadne leki nie pomagały przy takim cierpieniu, nie było skutecznego leczenia, decyzja była oczywista - pies w końcu musi przestać cierpieć - mówi Kewin Baranowski, wolontariusz Fundacji.

Fundacja postanowiła pociągnąć opiekuna do odpowiedzialności za tę okrutną, jak oceniają, obojętność. Gizela O. została oskarżona o znęcanie się i utrzymywanie psa w stanie rażącego zaniedbania.

Wyrok Sądu Rejonowego z Wodzisławia Śląskiego zapadł w grudniu 2020 r. Okazał się uniewinniający.

- Czekaliśmy z niecierpliwością na jego uzasadnienie, które otrzymaliśmy w zeszłym tygodniu. To, co czytamy pod wyrokiem nie jest uzasadnieniem, to stronnicza i od początku przyjęta opinia sądu szczująca Fundację – zaznacza Joanna Gąska.

Sąd uznał za niewiarygodne zeznania lekarza, który diagnozował psa.

- Odrzucił je, bo lekarz „miał interes”, żeby postawić taką diagnozę. Uśpienie psa to przecież jeden klient mniej! - mówi Kewin Baranowski. - Interes byłby wtedy, gdybyśmy my lub lekarz naciskali na kolejne badania, kolejne nieskuteczne próby leczenia, dalsze męczenie psa. My rozliczamy się z gabinetami na normalnych zasadach jak każdy inny ich klient. Zwierzęta diagnozujemy w różnych gabinetach, ale współpracujemy tylko z wrażliwymi weterynarzami, których cenimy za wiedzę, profesjonalizm i szacunek do zwierząt. Dobór metod leczenia jest podyktowany merytoryczną oceną sytuacji oraz etycznym podejściem nastawionym na dobro pacjenta – dodaje.

- Który lekarz kierował się jego dobrem - ten, który sprzedawał dla niego tabletki przeciwbólowe, które i tak nie działały, a samo podawanie przez zgniłe prawie zęby było dla niego koszmarem? Czy ten, który w końcu zakończył jego powolne umieranie? - zauważa Joanna Gąska.

Sąd uznał też, że skoro pies nie leżał brudny, to znaczy, że miał dobrą opiekę, a bolało, bo był chory.

- Wg Sądu, postrzelony pies ze śrutem w ciele jest szczęśliwy konając przy właścicielu. Podawanie tabletek, które nie były skuteczne uznał za wystarczającą pomoc. Wolontariuszy, którzy walczą każdego dnia o zdrowie i życie zwierząt nazywa nieludzkimi. Na co czekał właściciel? - pyta Kewin Baranowski - Aż pies sam odejdzie, kiedy jego ciało nie wytrzyma już kolejnego dnia bólu? Z czego w ocenie Sędziego ten pies miał czerpać radość? Z kilku minut dziennego „chodzenia” na pasku? Z sikania pod siebie? Z leżenia na kostce godzinami i patrzenia w jeden punkt? - dodaje.

Wg Fundacji usprawiedliwienie, że oskarżona zrobiła co w jej mocy, a leczenie byłoby drogie i nieskuteczne to absurd.

- Każdy właściciel może w ten sposób omijać leczenie zwierząt, podawać tabletki i zostawić kasę w kieszeni. A cierpi na tym zwierzę. Czy gdyby pies wpadł pod auto i miałby połamaną kość i otwartą, krwawiącą ranę, czy plaster na łapę byłby wystarczający, bo właściciela nie stać na więcej? - pytają wolontariusze.

Wolontariusze Fundacji zastanawiają się nad tym, gdzie jest granica bólu, które zwierzę musi znosić każdego dnia, kiedy żadne leczenie nie przynosi skutku. Czy nieludzkie jest trzymanie leżącego godzinami i wyjącego z bólu psa, czy decyzja, aby w końcu nie czuł, żeby zasnął spokojnym snem i już nie budził się z powrotem do tego piekła zwanego jego życiem?