„Nowalijki poetyckie" – i Ty możesz przeczytać swój wiersz

Idea Nowalijek zakłada prezentację wierszy przez każdego chętnego uczestnika. Gościem głównym tego dnia będzie Dominika Lewicka-Klucznik ze swoim najnowszym tomem poezji pt. „M + M”.

Moderacja spotkania – Ewa Pleszczyńska i Renata Monika Blanik.

Dominika Lewicka-Klucznik – rocznik 1978, animatorka, filolożka. Od początku istnienia Alternatywnego Elbląskiego Klubu Literackiego angażuje się w jego działania pisarsko oraz organizacyjnie. Od marca 2014 jest prezeską Stowarzyszenia Alternatywni, które zajmuje się organizacją wydarzeń kulturalnych w Elblągu, a przede wszystkim Festiwalu Literatury „Wielorzecze”.

Jest redaktorką, autorką wstępów, recenzji oraz materiałów promocyjnych. Publikuje w antologiach, pismach literackich i kulturalnych. Jest laureatką ogólnopolskich konkursów literackich i turniejów jednego wiersza.

W 2013 wydała debiutancki tom poetycki „Samopas” nominowany do nagrody Orfeusz w kategorii Orfeusz Mazurski.

W 2016 roku odebrała nagrodę Kreatora Kultury od Prezydenta Miasta Elbląg za dotychczasową działalność. W tym samym roku ukazał się drugi tom poetycki autorki pt. „Limit na cuda” (Poznań), który został Elbląską Książką Roku.

W 2018 roku zdobyła Nagrodę Marszałka Województwa Warmińsko-Mazurskiego w dziedzinie twórczości artystycznej, upowszechniania i ochrony dóbr kultury.

W styczniu 2019 ukazała się trzecia książka M+M, która dotyka tematu niepełnosprawności, wykluczenia, macierzyństwa.

Prowadzi blog/stronę autorską: www.lewickaklucznik.pl

===
Ze strony wydawnictwa MaMiKo przysłowiowe kilka słów o książce:

Ta historia zmusiła mnie do refleksji, sprowokowała do rozejrzenia się po najbliższej okolicy w poszukiwaniu domów i rodzin, w których jest niepełnosprawność. A przecież one są w tym samym miejscu zawsze, od kiedy urodziło się dziecko tak doskonałe w niedoskonałości. Domy stały się klatkami od momentu, gdy choroba, wypadek czy też starość zamknęły umysły w ciałach, a zbyt strome schody, bloki z czterema piętrami z pustym miejscem środku klatki schodowej (te projekty przewidywały windę dopiero od piątego poziomu) skutecznie uniemożliwiają kontakt ze światem. Co sprawiło, że nie widzę ich wokół siebie? Gdy w końcu zaczęłam w myślach wyliczać wszystkie znane mi historie, zabrakło mi palców. U rąk i stóp. Zrobiło mi się smutno i poczułam się niezbyt przyjemnie. Czym wyprzeć ten smutek, to uczucie niepewności, gdy zderzamy się z historiami podobnymi do tej opowiedzianej w książce? Nie wiem, pomyślę o tym jutro i pojutrze. Na ulicy, w sklepie, jadąc autem, robiąc przelew, wisząc palcem nad ekranem telefonu, wpatrując się w obrazki z hasztagami i czytając historię pod nimi. Ąc. Pomagając też kończy się na ąc.

Anna Nawrocka