3. Dyktando Godki Śląskiej za nami. Kto zwyciężył w tej edycji?

Frekwencja w tym roku dopisała i na dyktandzie pojawiło się 41 osób z całego Śląska: Rybnika, Katowic, Jejkowic, Rudy Śląskiej, Pszowa czy Czerwionki-Leszczyn. Przed samym dyktandem miał miejsce finisz wystawy „Silesius”, której inicjatorem był europoseł Marek Plura.

To właśnie w Rybniku wystawa kończy swoje tournée po Górnym Śląsku, by następnie trafić do Parlamentu Europejskiego, by promować Śląsk i jego sławne postaci na arenie międzynarodowej. Ważnym punktem wydarzenia było też uhonorowanie prezesa DURŚ – Józefa Porwoła specjalnym odznaczeniem tzw. „Przichwolynim” od stowarzyszenia „Ślonskŏ ferajna” za działania na rzecz Śląska i śląskiej kultury.

Zwycięzcą tegorocznej edycji dyktanda została Aleksandra Gruszka z Rudy Śląskiej. Tuż za nią uplasował się członek stowarzyszenia DURŚ – Stanisław Neblik z Rybnika oraz znany promotor historii śląskiej – Dariusz Jerczyński z Katowic. Czwarte miejsce zajęli ex aequo: Ewa Szczodra z Mysłowic, Grażyna Jarząbek z Rybnika, Szymon Bartkowiak z Rybnika oraz Krzysztof Kokot z Nowego Targu. Piąte miejsce zdobyli ex aequo: Jan Lubos, Mariusz Pomykoł oraz Bogdan Dzierżawa - wszyscy z Rybnika.

Wyróżnienia otrzymała od organizatorów najmłodsza uczestniczka wydarzenia (9 lat), oraz najstarszy uczestnik (78 lat). Nagrodami w konkursie były: wycieczka do Brukseli, nagrody pieniężne oraz różne nagrody rzeczowe w tym cenny album.

Dodatkowym punktem wydarzenia był występ lokalnych zespołów „Karolinki” i „Paulinki”, które swoim śpiewem uświetniły całość imprezy. Zobaczcie zdjęcia Łukasza Kohuta.

Treść dyktanda:

Starowno Staro

Moja Staro na isto stoji ô mie, mo ô mie starani. Jo to ci tam już terozki blank do mojigo wyglōndu naskwol żodnyj wogi niy przikłodōm (he, he... kejsik bōło gynau inkaszij!). Ôblykōm terozki na sia, co mōm, bele by ino bōło snożne. Prziôbleczyni moji niy ma wybiyrne, beztōż tyż na beztydziyń ôblykōm sie blank jednako. Nō, jakeś galoty, treska abo hymda, możno niykedy cwiter. Zagōnić, zakludzić mie do sklepu to na isto ôgrōmno utropa. Pierzinym niy mōm rod kupowanio lōntōw i tela. Niydowno moja Staro umiyniyła se ô mie yntlich zadbać.

– Trza by Ci bōło chopie sprawić jaki nowy ancug! – pedziała uwziyńcie. – Idymy na miasto do sklepu ze gangolami!
Godka ta wywołała wy mie jankuryjno, krymfno akcyjo ôbrōnno. We srogim przipływie mojigo ôbrzidzynio do sprawōnkōw, umiyniōłech se, co chyca sie wroz za ôdkłodane na niyskorzij ôd pora lot schrōnianie wszyjskigo we pywnicy. Te sprzōntanie, to drugo zniynawidzōno bezy mie robota, po sprawōnkach ôblyczek. Miołech nadziejo, iże wszyjsko sie jakosik rozlejzie po gnatach, ale psinco z tego. Niydoczkani moje! Niy take nōmery ze mojōm fest uwziyntōm Starōm.

Moja Elza doczkała, aże wszyjsko gynał poschrōniōm we tyj pywnicy, zatym ze cołkōm słusznościōm zagroziōła, co mie ôdstawi ôd prykola do mōmyntu, aże lajstna se nowy ancug. Rod niy rod musiołech ze mojōm Starōm pōńś na Wolka do takigo ci srogigo zalōnu ze prziôbleczyniym do chopōw. Sumeryjo zetwała bez trzi godziny. Procno bōło – alech wydolōł. Kejch my już wylazowali ze tego zalōnu, jo lekcejszy ô jake tysiōnc piyńcet złotkōw, za to ze ćmawo modrym blank nowym gangolym, hymdami, ku tymu nowym szlipsym i szczewikami spytołech sie moja:

– A tak po prowdzie, padej Elza ino po jakigo pierōna trza mi tyn nowy ancug?
Na to ci ta moja roztomiyło pedziała:
– Nō, przeca musza mieć Cie w czymsik chopie pochować!

Ojgyn z Pniokōw